#ایران #پرستار#مهاجرت
#سخت #نابرابر #ناعادلانه
علت مهاجرت پرستاران درایران چیست ؟
مهاجرت پرستاران ایران برای کار در خارج از کشور، در سال های اخیر افزایش
یافته است؛ تا جایی که چندی پیش رئیس هیئت مدیره انجمن کاریابی های بین المللی از مهاجرت
2000 پرستار ایرانی فقط به به کشور 🇹🇷ترکیه در سال 90 خبر داد.
این در حالی است که هیچ عدد و رقمی از این مهاجرت ها معلوم نیست
، چون مسیرهای مهاجرت پرستاران تنها به مراکز کاریابی ختم نمی شود و تقریباً اکثر آنها
شخصاً برای رفتن اقدام می کنند.از بین کشورهایی
که پرستاران ایرانی را جذب می کنند 🇨🇦کانادا با 47 درصد، 🇦🇪امارات متحده عربی با
33 درصد بیشترین آمار را در این زمینه به خود اختصاص داده اند..🇳🇿 استرالیا، 🇺🇸آمریکا و 🇬🇧انگلیس به ترتیب از کشورهایی
هستند که شرایط خوبی را برای اشتغال پرستاران ایرانی فراهم کرده اند و لذا پرستاران
مایل هستند برای کار به این کشورها مهاجرت کنند.
پرستاری تنها رشته گروه پزشکی محسوب می شود که به گفته مسئولان،
بیکاری ندارد. در واقع حتی به رغم زیاد بودن تعداد فارغ التحصیلان این رشته (چه از
دانشگاه های دولتی و چه از دانشگاه های آزاد)، اغلب آنها در بیمارستان ها و مراکز دولتی
و خصوصی جذب می شوند؛ البته شاید این اتفاق از نگاه پرستاران یک حُسن محسوب نشود چرا
که بیکار نبودن آنها به دلیل سختی کار آنها است. اغلب فارغ التحصیلان رشته پرستاری
بین کار کردن در این شغل به همراه تمام سختی ها و استرس و پرداخت های کم، بیکار بودن
یا کار در سایر مشاغل را بیشتر ترجیح می دهند.
علت مهاجرت پرستاران نیز به نوعی به همین دلایل بر می گردد؛
مثلاً متوسط حقوق یک پرستار در ایران در بهترین
حالت، حدود 400 دلار است، اما همین میزان در کشورهای پیشرفته حدود 4000 دلار است. علاوه
بر این اختلاف ۳۰تا۴۰ برابری در میزان حقوق، سختی کار پرستاران نیز در ایران
بیشتر است، چون در مراکز بیمارستانی ما به دلیل کمبود نیروی پرستار بطور میانگین به
ازای هر 10 تا 12 تخت بیمارستانی، یک پرستار مشغول به کار است؛ در حالیکه در کشورهای
پیشرفته یک پرستار تنها مسئول چهار تخت است و در شیفت کاری اش مسئولیت بیش از چهار
بیمار را ندارد.
جدا از مشکلات مالی پرستاران و سختی های این حرفه که میتوان
گفت در مورد آن اتفاق نظر وجود دارد، یکی دیگر از عوامل مهم در مهاجرت پرستاران را
میتوان منزلت و شأن اجتماعی این حرفه در کشورهای مقصد دانست. مثلاً در کشوری مانند
کانادا، پرستاران از نظر منزلت اجتماعی در رده شهروندان درجه اول اجتماع محسوب میشوند و در تیم درمان ، کار آنها
از تشخیص پزشکان هم مهم تر است، در حالیکه همه ی ما می دانیم هرگونه اظهار نظر پرستاران
در تیم درمانِ بیمارستانهای داخلی از طرف برخی پزشکان نوعی مداخله محسوب می شود. متأسفانه
شأن حرفه پرستاری در داخل کشور به شدت تحت تأثیر حرفه پزشکی قرار گرفته است و پرستاری
را تنها مجری دستورات پزشک تعریف کرده اند.
با این تفاسیر نه تنها می توان افزایش مهاجرت پرستاران را پذیرفت
بلکه حتی می توان به آنها حق هم داد که برای فشار کاری کمتر و درآمد بیشتر به مهاجرت
تن دهند. برای کسانی که شغل آنها جزء سخت ترین مشاغل به حساب می آید، داشتن تسهیلات و مزایای جانبی میتواند انگیزه و مشوق خوبی
باشد تا سختی ها را تحمل کنند و حرفه ای را که با علاقه به آن وارد شده اند، ترک نکنند
و یا کشورهای دیگر را برای انجام آن انتخاب نکنند. که این امر، توجه بیشتر مسئولان
مربوطه را می طلبد.
نباید از نظر دور داشت که پرستاری که برای کار در کشورهای توسعه
یافته پذیرفته میشود، باید از تجربه کاری و دانش بالایی برخوردار باشد و به زبان انگلیسی
هم آشنایی داشته باشد؛ به بیانی بهتر،آن دسته
از پرستاران ایرانی مهاجرت می کنند که در رده بهترین ها هستند و سالها در بیمارستانهای
تجربه کسب کرده اند.
حقوق و مزایای مالی کم، سختی کار ، شأن و منزلتی که در خور نام
این حرفه نیست و شرایط شغلی و منزلت مطلوب این حرفه در خارج از کشور باعث شده است تا
آن دسته از پرستارانی که توانایی بالایی دارند، ترجیح دهند از بیمارانی مراقبت کنند
که اگرچه هم زبان انها نیستند اما گویا جامعه ی آنها قدر زحمات آنها را بهتر می داند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر